یکی از من پرسید امیر  اگه نقــاش بـاشـی! چـقــدر می گیـری بیایی و صفحه های سیاه دلم را رنـگ کنی؟ بـعـــد بـرای دیــوار اتاق دلـــم یــــک روز آفتابی بکشی که نــــور آفتـــاب تا میـانه اتاق آمــــده باشد … راستـــــی مـــن روی صـــورتــم یـــک خنــــــده می خـــواهـــم نــرخ ِ خـنـــــده که گـــــران نیســــت؟

کمی فکر کردم و در جواب گفتم...

 نقاش نیستم تا رنگت کنم من هم لبخند هم اشکت رو میخوام اونم اول تو اغوشم گریه کنی و بعد باهم لبخند بزنیم نرخ لبخندی که قبلش اشک بود برام به قیمت جونه و جونمو میدم تا اشکت لبخند بشه از نقاشی که فقط بلده ادای نقاشو در بیاره متنفرم نقاش باید رنگ های زندگی تو رو احساس کنه و با رنگ های زندگی کنار بیاد نه فقط نقاشی بی معنی باشه وقتی روی ورق سفید رنگ سیاه میاد هم دلشون میگیره ول دل من نمیگیره چون اون لحظه دلم با کشیدن رنگ سیاه داره سیاهی وجودمو خالی میکنم

امضاء : امیر 1391/9/25 

نظرات شما عزیزان:

نام :

آدرس ایمیل:

وب سایت/بلاگ :

متن پیام:

نظر خصوصی

 کد را وارد نمایید:

 

 

 

عکس شما

آپلود عکس دلخواه: